انسانهای گمشده

این روزها آرامم. آرامِ آرام. شوق و سرزندگی ام دیگر نایی برای سرک کشیدن ندارند...

این روزها آرامم .

این روزها پرم از درد و چه دردهای عظیمی...

 با که توان گفت ...

درد انسان. درد بودن. درد وجود .  

بارپروردگارا چگونه بیندیشم در کسانی که در زندگی بهایی در بودنشان نیست. 

بهای انسانیتشان چه شده؟ جبر زندگیشان بوده و یا ... 

پروردگارم کمکشان کن... همان ها را می گویم، همان انسان های گمشده در هیاهوی اجتماع بشری را، 

همانهایی که می دانم که می دانی که در هزارتوی ذهنم گیر کرده اند...  

  به امید لطفت ای مهربانم